Παράρτημα

1#4
Ένα Γεια μέσα από αόρατες στήλες σιδήρου

(Χαιρετισμός στο γλέντι του περιοδικού Φαρφουλά λόγω απουσίας)

Μιας και μια καλή μάγισσα με ‘χει κλείσει σε μια αόρατη φυλακή για να προστατεύσει τον καημένο τον κόσμο από την επικίνδυνη παρουσία μου, όταν ο Διαμαντής μου πρότεινε, τουλάχιστον να πω ένα γεια γραπτώς, δέχτηκα ευχαρίστως με την πονηρή σκέψη μήπως έτσι, κάποιος ελεήσει να οργανώσει ψήφισμα στον Ο.Η.Ε. για την απελευθέρωση μου...εννοώ τον αόρατο Ο.Η.Ε φυσικά, διότι αόρατα προβλήματα θέλουν και αόρατες λύσεις.

Όπως θα φανταστήκατε και από μόνοι σας, εδώ και είκοσι χρόνια το δουλεύω το πράμα και κρατάω κάτι σημειώσεις που, όπως θα φανταστήκατε και από μόνοι σας, έχουν μεγάλο όγκο, και ήθελαν βράσιμο σε μια ποιο εβαπορέ μορφή, που είναι και της μόδας.

Έτσι άρχισα να γράφω την σειρά χαμένη σοβαρότητα, που ένα μικρό απόσπασμα δημοσίευσε ο Φαρφουλάς το οποίο, το συνεχίζω με βελτιώσεις στην μπλογκόσφαιρα στην διεύθυνση kapetanmigas.blogspot.com. με την ελπίδα να βρω ένα καλό δικηγόρο να με βάλει μέσα από δω έξω.

Ναι διότι, όπως θα φανταστήκατε και από μόνοι σας, είμαι φυλακισμένος έξω, σαν την ταπεινή πουτάνα που έχασε την κλειδιά του μπουρδέλου και του κορμιού της. Ήδη από τον 13ο τυχερό αιώνα άρχισα να αισθάνομαι έτσι και το βελτίωσα κι άλλο από τότε.

Αλλά το θέμα δεν είναι να μπω μέσα και να φυλακιστώ για μια ακόμα φορά, επειδή δεν έχω κλειδιά, από φόβο πως θα αποκλειστώ πάλι έξω. Διότι αυτό γίνεται συνέχεια. Την μια είμαι φυλακή μέσα και την άλλη είμαι φυλακή έξω. Όπως θα φανταστήκατε και από μόνοι σας, δεν είναι σοβαρά πράματα αυτά, διότι πάντα έξω από κάτι βρίσκομαι. Το θέμα είναι να αποχτήσω επιτέλους ένα γαμημένο κλειδί για να βγαίνω και να μπαίνω ελεύθερα. Επιτέλους πρόκειται για το σπίτι μου.

Ο λαός μας λέει πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες έχει αποδειχτεί πως πηγή της οσμής είναι το χαμένο κλειδί, που επίτηδες όζει μια ειδική φερορμόνη ώστε αναποδογυρίζοντας μαξιλάρια και πεταμένες κάλτσες, με οδηγό την μύτη μας, να το εντοπίσουμε και να ξαναβρεί συγκινημένο το από καιρό χαμένο αφεντικό του. Αυτά.

Εσείς εδώ και γω σε ένα μακρινό νησί σας στέλνω ένα γεια μέσα από αόρατες στήλες σιδήρου. Μια μέρα θα βρεθούμε όμως. Ζω με την ελπίδα πως μια μέρα, ο Κώστας, ο Μανώλης, ο μέσα και ο έξω, το σοβαρό και το ξόβαρο, τα μυαλά της κεφαλής και του στήθους, το πλήθος και η μονάδα, θα βρεθούμε ξανά μαζί να παίξουμε όπως παλιά. Αυτό θα το φανταζόσασταν;

Χριστός Ανέστη. Άντε και στα δικά μας.

Την αγάπη μου σε όλους

Καπετάν Μύγας

Αγιάσος, 10 Απριλίου 2010

2#5.

O σιναπόσπορος της παραβολής 

Το όργανο της καρδιάς αποτελεί το κέντρο της ύπαρξης μας. Ελέγχει την λειτουργία ολόκληρου του εγκεφάλου και ολοκλήρου του σώματος. Πρόσφατα η δυτική επιστήμη επιβεβαίωσε πως η ανθρώπινη καρδιά αποτελείται από νευρικό ιστό κατά 60-65% και μπορεί να επεξεργάζεται άμεσα πληροφορίες χωρίς την μεσολάβηση κάποιας μορφής όπως κάνουν οι 5 αισθήσεις και ο εγκέφαλος. Κατά την παράδοση της αρχαίας Εκκλησίας ο καρδιακός εγκέφαλος ονομάζεται πνευματικός οφθαλμός όμως αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εσωτερικής φυσιολογίας για πολλές πνευματικές παραδόσεις, όπως των ιθαγενών Βόρειας και Νότειας Αμερικής, Αυστραλίας, των νησιών του Ειρηνικού κ.λ.π. της Κίνας και άλλων που το διακρίνουν από το ενεργειακό chakra της καρδιάς στο κέντρο του στήθους.

Η πληροφορία που δεν μεταφέρεται μέσω κάποιας μορφής ονομάζεται από την νέα επιστήμη της καρδιονευρολογίας, διαισθητική. Επειδή αυτό που δεν έχει μορφή είναι αόρατο και εικονίζεται πολλές φορές από την έννοια του μικροσκοπικού, τον νου μπορεί να τον αντιστοιχίσει κανείς με τον σιναπόσπορο της γνωστής παραβολής,




«που, όταν σπαρθεί στη γη, είναι μικρότερος από όλους τους σπόρους που βρίσκονται στη γη.»

Ματθ. 13.30-32

Εξάλλου η έννοια του σπόρου υπονοεί πως χρειάζεται συνειδητό πότισμα και καλλιέργεια.

Χωρίς συνείδηση του κέντρου του ο σύγχρονος άνθρωπος γίνεται έρμαιο του ορατού κόσμου της μορφής και διάφορων καλοθελητών που μολύνουν τον νου του και συνακόλουθα ολόκληρη την ύπαρξη του και τον οδηγούν σε ένα είδος εσωτερικής διάλυσης. Την εσωτερική αυτή διάλυση ο σύγχρονος άνθρωπος την μετέφερε στα κοινωνικά και οικολογικά συστήματα που βρίσκονται πλέον σε οριακό σημείο κρίσης.

Με τον ζωγράφο Μάλεβιτς, τους Αμερικανούς Μινιμαλιστές, τον Συγγραφέα Τζόϋς και άλλους, η μοντέρνα τέχνη προσπάθησε να μιλήσει για το αόρατο, σε ένα πολιτισμό περιορισμένο στα ορατά. Μεγαλύτερη ριζοσπαστικότητα από αυτήν δεν υπάρχει διότι ο δυτικός πολιτισμός φύτρωσε, όταν ο Μοναχισμός του δυτικού Χριστιανισμού εγκατέλειψε την αρχαία πρακτική της νοεράς καρδιακής ευχής και την έννοια του νου εν γένει. Ο Συγγραφέας και Ζωγράφος Νίκος Γ. Πεντζίκης άνοιξε διάλογο με τον Μοντερνισμό και έκανε πρώτος την σύνδεση με την καλλιέργεια του νου όπως συντελείται ακόμα από τον Ορθόδοξο μοναχισμό, με την πρακτική της νοεράς καρδιακής προσευχής.

Παρότι η Ορθοδοξία έχει θρησκευτικά στοιχεία δεν αποτελεί θρησκεία, καθώς η κύρια λειτουργία της δεν περιορίζεται στο να υπηρετεί τις ηθικές, συναισθηματικές, και υλικές ανάγκες του ανθρώπινου ζώου. Σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση «Ο Θεός έγινε Άνθρωπος για να γίνει ο Άνθρωπος Θεός κατά χάρη και μετοχή». Αυτό πρακτικά σημαίνει πως ο Άνθρωπος μπορεί να υπερβεί τον κύκλο ζωής και θανάτου συμμετέχοντας στην ύπαρξη του Χριστού και στην Ανάσταση Του την εκ νεκρών ΚΑΙ ζωντανών. Η συν-μετοχή αυτή είναι κοινωνία Εραστών που πραγματοποιείται στο Νυφικό Κρεβάτι της Ανθρώπινης καρδιάς, την Ιερά Τράπεζα του Ανθρώπινου Σώματος. Το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας και η Καρδιακή Προσευχή είναι οι δύο στυλοβάτες που στηρίζουν την Ένωση αυτή όλων με όλα, χωρίς να βάλλεται η ατομικότητα ή η φύση του κάθε μέλους. Ένωση που θυσιάζει την ατομικότητα και μοναδικότητα και βασίζεται σε εξωτερικά σχήματα και μορφές απλούστατα δεν είναι Θεϊκή και αποτελεί ανθρώπινη κατασκευή, συνήθως καταπιεστική. Σε αυτήν την ισορροπία Ένωσης και ατομικότητας, μορφής και άμορφου, βρίσκεται ένας από τους λόγους που η καρδιακή ευχή είναι τόσο σημαντική και πρόξενος φόβου στις απολυταρχικές νοοτροπίες. Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί στην νεοελληνική κοινωνία σήμερα η καρδιακή προσευχή, οι έννοιες του άμορφου και του νου, και μαζί τους η πραγματική Ορθοδοξία, κείτονται κρυμμένες σε κοινή θέα.

Με την δημιουργία του Νεοελληνικού κρατιδίου και εμφύτευση του Βαυαρού Βασιλιά υπήρξε μια καλυμμένη προσπάθεια αποξένωσης του Ορθόδοξου Μοναχισμού από την κοινωνική ζωή και περιορισμό της Ορθοδοξίας στην θρησκευτική της διάσταση. Έτσι στην Ελληνική κοινωνία σήμερα, ο μέσος άνθρωπος έχει περισσότερη συνείδηση της πρακτικής του διαλογισμού των Ανατολικών παραδόσεων παρά της νοεράς προσευχής της δικής του παράδοσης. Δεδομένης της συνάφειας της προσευχής αυτής με τις συνθήκες ζωής του σύγχρονου ανθρώπου και τις δημιουργικές δυνατότητες που προσφέρει, θεωρούμε απόψεις που θέλουν την πρακτική αυτή περιορισμένη μόνο στον μοναχισμό, ή σαν αποτέλεσμα κάποιου ειδικού και σπάνιου καλέσματος, εκ του πονηρού. Όταν ο άνθρωπος απόσχει από τις δημιουργικές του δυνατότητες υποκύπτει συνήθως σε παράλογους και καταστροφικούς περιορισμούς και προσπάθειες για να έχει την ψευδαίσθηση πως κάτι κάνει. Η αυταρχική νοοτροπία τότε δεν είναι μακριά.

Ο Καπετάν Μύγας από νεαρή ηλικία, μετά από ένα σύντομο πέρασμα από την ινδουιστική πρακτική του διαλογισμού και άλλες παραδόσεις γνώρισε τον Ορθόδοξο δρόμο και πέρασε εντελώς φυσικά στην πρακτική της καρδιακής προσευχής και στις μεγάλες δημιουργικές της δυνατότητες. Με την παρότρυνση του πνευματικού του οδηγού, κάνοντας χρήση της καρδιακής ευχής, άρχισε να προσεύχεται στα πράγματα που τύχαιναν να βρίσκονται στο τραπεζάκι του καθιστικού, κάθε μέρα την ίδια ώρα για ένα χρόνο. Μετά από κάθε επίκληση στον κρυμμένο Λόγο των πραγμάτων έπρεπε να ολοκληρωθεί μια ζωγραφιά με χρωματιστά μελάνια σε ένα διάστημα μιας ώρας. Έτσι δημιουργήθηκε η σειρά πουλί επί κλάδου ακρινού σαν μια αργή και σταδιακή έξοδο από την μεσότητα των αισθήσεων.

Ακολούθησαν μετά άλλες έρευνες που η κάθε μια είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία κάποιας αντίστοιχης σειράς έργων. Πολλές συνεχίζονται μέχρι σήμερα και εμπλουτίζονται παράλληλα. Αναφέρουμε εδώ μόνο την προσπάθεια να ζωγραφιστούν έργα, συνδυάζοντας την υπέρβαση των αισθήσεων με το κατά δυνατόν αγκάλιασμα όλων των διαστάσεων της πραγματικότητας που μπορούν να εκφραστούν μέσα από την ζωγραφική. Σε αυτό τον βοήθησε η μελέτη των διαφόρων –ισμών που εμφανίστηκαν στην Ιστορία της τέχνης της δύσης. Σε συνδυασμό με την χρήση της πολυγνώτιας χρωματικής κλίμακας που νηστεύει το μπλε, και την ταυτόχρονη απεικόνιση του τώρα με το τέλος των όντων (το τέλος όχι σαν καταστροφή όπως επικράτησε στην δυτική τέχνη, αλλά σαν υπέρβαση του δίπολου ζωή-θάνατος ) το αποτέλεσμα κατά λάθος, θυμίζει, χωρίς να ταυτίζεται, βυζαντινή εικόνα.