1#Πρόλογος

(Οι προσωπικές σημειώσεις ενός περιφερειακού)

1. Παρακαλώ μην παρεξηγήσετε τον "απόλυτο" και ξηρό χαρακτήρα αυτής της γραφής. Αποτελούν παρατηρήσεις εβαπορέ βρασμένες κσι ξαναβρασμένες, κάτι σαν μαθηματικές λογικές προτάσεις χωρίς όμως αποδείξεις. Είναι προσωπικές σημειώσεις ενός ανθρώπου που θέλει να τις μοιραστεί πάραυτα. 
2. Και ενώ είναι λογικές και απευθύνονται στην διάνοια, φαίνεται πως αναφέρονται σε ένα είδος βιώματος, πράγμα ανακόλουθο. Όμως είναι ακριβώς η σύγχρονη ανακολουθία μεταξύ διάνοιας και αυτού του ειδικού τύπου βιώματος που θέλουν να θεραπεύσουν. Και αναφέρομαι εδώ στο βίωμα του βάθους ή του εσωτερικού της πραγματικότητας, από μια αίσθηση που έχουμε ξεχάσει. Οι  θεμελιακές συνήθειες της σκέψης μας, το νόημα που δίνουμε σε ορισμένες καθοριστικές λέξεις και έννοιες σήμερα, και η άγνοια, μας καθιστούν σε πόλεμο με την αίσθηση αυτή.
3. Παραπαίουμε μεταξύ του μέσα και του έξω. Ετσι, είτε ρίξουμε το βάρος στα έξω, είτε στα μέσα, πάντα θα πρόκειται για ένα είδος απο-φυγής. Πολλοί προσκολλώνται στις επιλογές τους σαν να ήταν κόμματα ή ποδοσφαιρικές ομάδες.  Αν τους πρώτους τους πούμε ξόβαρους, οι δεύτεροι, αυτοί οι ελάχιστοι γενναίοι, δεν είναι ακριβώς σοβαροί αφού έξω από κάτι βρίσκονται και αυτοί. Όπως και να 'χει την ξεχάσαμε την σοβαρότητα μας. (*)
4. Υπάρχει το Μέσα με ''μ'' κεφαλαίο και το μέσα με ''μ'' μικρό. Το με ''μ'' μικρό είναι η συμπληρωματική Ιδέα του έξω. Το με "μ'' κεφαλαίο είναι η Έννοια που ξεπερνά αυτά τα δύο. Έχουμε λοιπόν ξεχάσει το Μέσα και το μέσα δεν αισθάνεται καθόλου καλά τώρα τελευταία. Και αυτό με πολύ σοβαρές συνέπειες στο έξω.
5. Η ξεχασμένη σοβαρότητα αφορά και την ιδέα του μέσα και την έννοια του Μέσα. Η έννοια του Μέσα σχετίζεται με το βάθος της. Είναι η κατά βάθος θεώρηση που αφορά τις Έννοιες σε αντίθεση με την κατά πλάτος θεώρηση που αφορά τις ιδέες.
6. Και λέω ξεχασμένη διότι δεν ήταν πάντα έτσι. Πρόκειται για ασθένεια του πολιτισμού που κυοφορήθηκε στον Δυτικό μεσαίωνα, γεννήθηκε με την Αναγέννηση, εξαπλώθηκε και χαρακτηρίζει τις σύγχρονες κοινωνίες σε όλο τον κόσμο. Η επίδραση είναι τόσο βαθιά που οι καπελωμένοι πολιτισμοί διακρίνονται πλέον μόνο ως ιδέα και υπάρχουν απλώς ως τοπική εκδοχή του, χρωματισμένη από το ψυχολογικό προφίλ του εκάστοτε λαού. 
7. Για αυτό στις σύγχρονες συνειδήσεις η έννοια του πολιτισμού είναι ψυχολογικής φύσης. Στο νεοελληνικό κρατίδιο η αντίληψη αυτή πιθανά να εισήχθει από τον τοπιολογικό φυλετισμό του Παπαρηγόπουλου, που αποτέλεσε έναν από τους βασικούς συντελεστές της κρατικής ιδεολογίας. 
8. Ευελπιστώ πως για πολλούς ανθρώπους οι παρατηρήσεις αυτές θα αποκαλύψουν ένα τρόπο σκέψης ποιο φυσικό, που θα ανοίξει δρόμους κατανόησης και δημιουργικότητας εκεί που υπήρχε σύγχυση, αναποτελεσματικότητα και τοίχος.  
9. Σε κάποιους όμως αυτά που γράφω ίσως φανούν απλώς παράξενα. Αποτελούν παρατηρήσεις σε πολύ θεμελιακό επίπεδο, τις οποίες δεν δικαιολογώ και δεν υποστηρίζω αρκετά. Κρίνω σκόπιμο λοιπόν να αναρτώ μικρά δοκίμια ή σχόλια στην σελίδα Παράρτημα . Τα σημεία του κειμένου που έχουν σχόλιο έχουν αστερίσκο (*). Σημειώσατε, την σελίδα, τους αριθμούς κεφαλαίου και παραγράφου, διότι αυτός θα είναι και ο τίτλος του σχολίου ή δοκιμίου.
10. ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΗΣ: Το μπλογκ αυτό δεν είναι μπλογκ ακριβώς. Το να μπαίνει η τελευταία καταχώρηση πάνω πάνω μπορεί να βολεύει τους παλιούς αναγνώστες ενός μπλογκ, αλλά σε γραφές σα την δική μου όπου η σειρά έχει σημασία, γίνεται προβληματικό για τους καινούργιους. Η γραμμική σειρά δεν θα ήταν άμεσα αντιληπτή αν δεν έβαζα νούμερα στα κεφάλαια που μπορεί κανείς να ακολουθήσει. Η πρώτη σελίδα σκοπό έχει να θέσει κάποιες βάσεις και υποτίθεται πως έχει ολοκληρωθεί. Η αριθμημένη συνέχεια των νέων καταχωρήσεων βρίσκεται στις ΣΕΛΙΔΕΣ του μπλογκ. Στο Παράρτημα βρίσκονται τα σχόλια. Είπα υποτίθεται διότι η αρχική σελίδα, όπως και όλα τα υπόλοιπα κείμενα θα υφίστανται βελτιώσεις συνεχώς. Για αυτό θεωρώ τη συμβολή των αναγνωστών πολύτιμη. Οι παλιοί αναγνώστες θα ειδοποιούνται για νέες καταχωρήσεις με αναρτήσεις στην πρώτη σελίδα κανονικά, μόνο που δεν θα είναι τα ίδια τα κείμενα αλλά μόνο ο αύξων αριθμός, ο τίτλος και η σελίδα καταχώρησης.

2#Η Ξεχασμένη σοβαρότητα της ελαφρύτητας

1. Η λέξη Σοβαρότητα συνήθως εκλαμβάνεται ως βαρύτητα. Στο κείμενο αυτό όμως χρησιμοποιείται η ετυμολογική της σημασία. ( Η προτεραιότητα του εσωτερικού μας κόσμου έναντι του εξωτερικού)

2. Για κάθε πράξη υπάρχουν εσωτερικά και εξωτερικά ζητούμενα που είναι συμπληρωματικά και λειτουργούν αντίροπα. (π.χ. Θέλουμε να ανεβάσουμε μια θεατρική παράσταση και να περάσουμε όμορφα κατά την διαδικασία)

3. Η συνδυασμένη συνείδηση των εσωτερικών και εξωτερικών ζητουμένων, μας αποστασιοποιεί και λυτρώνει από το βάρος της ζωής. (Όταν κερδίζεις στο ένα χάνεις στο άλλο, οπότε οι στόχοι χάνουν την βαρύτητα τους)

4. Ζούμε σε πολιτισμό ξόβαρο και βαρύ.

5. Στο βάθος του εσωτερικού κόσμου βρίσκεται ο καρδιακός εγκέφαλος. Ο εγκέφαλος αντιστοιχεί στον εξωτερικό κόσμο. (*)

6. Η αντίληψη πως η καρδιά είναι κέντρο συναισθημάτων είναι ελειπής. Πρόκειται για την αίσθηση που κοινωνεί βιωματικά με το Πνεύμα.

7. Ζούμε σε πολιτισμό όπου το πνευματικό είτε θεωρείται λειτουργία του εγκεφαλικού φλοιού (βλέπε τον όρο πνευματικοί άνθρωποι δηλαδή διανοούμενοι) είτε της υπόφυσης (βλέπε Ψυχεδελικοί- Άλντους Χάξλεϋ, Εσωτερισμός, Θεοσοφία, New Age κ.λ.π.).

8. Ζούμε σε πολιτισμό όπου οι εγκεφαλικές λειτουργίες από τον φλοιό μέχρι το βάθος της υπόφυσης θεωρούνται αυτόνομες του καρδιακού εγκεφάλου με πολύ σοβαρές επιστημολογικές πολιτειακές κοινωνικές οικολογικές κλπ συνέπειες. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια σχέση αναδραστική. Αν ο άνθρωπος ήταν ραδιόφωνο η καρδιά πιάνει τους σταθμούς και ο εγκέφαλος τους παίζει και ελέγχει αν η καρδιά είναι στον επιθυμητό σταθμό.

9. Η λυσμονιά του καρδιακού εγκεφάλου συνιστά την θεμελιακή αιτία της ξεχασμένης μας σοβαρότητας και του βάρους που δυναστεύει την καθημερινότητα μας.

3#Αγάπη:

Η ξεχασμένη σοβαρότητα της Καρδιάς

1. Η καρδιά συνδέεται με την αγάπη. Επειδή όμως η καρδιά για μας δεν αποτελεί το όργανο της μετοχής μας στην Πνευματική εμπειρία, έχει περιοριστεί σε κέντρο συναισθημάτων. Έτσι και η Αγάπη έχει χάσει την πνευματική της σημασία και περιορίζεται στη συναισθηματική. (βλέπε ταύτιση, συμπάθεια και αυτοθυσία)

2. Κατά την ψυχολογία της παράδοσης της αρχαίας εκκλησίας τα αισθήματα της ταύτισης και αυτοθυσίας αποτελούν το τέλος της Αγάπης, ενώ αρχή της είναι η προσοχή. Στην ουσία όμως πρόκειται για τις κινήσεις ή πράξεις του σχετίζεσθαι και του κοινωνείν (βλέπε ταύτιση ή ένωση).

3.  Όσοι συνδέουν την κίνηση του σχετίζεσθαι με τον έρωτα, λόγω του πολωτικού χαρακτήρα της σχέσης, και την κίνηση του κοινωνείν με την αγάπη, κατά την γνώμη μου δεν αστοχούν. Απλά η Ερωτοαγάπη είναι η Αγάπη με Α κεφαλαίο. Στην πληρότητα της η Αγάπη και ενώνει και χωρίζει, καθώς γεφυρώνει τη μονάδα με το πλήθος.(βλέπε κάθε καλλιτεχνική σύνθεση, κάθε πολυκύτταρο οργανισμό )

4#Η ξεχασμένη σοβαρότητα του πολιτισμού

1. Ο Προμυθεϊκός μύθος φανερώνει πως η φύση του πολιτισμού είναι τεχνολογική. Το γεγονός πως σήμερα πολιτισμό λέμε τα γράμματα και τις τέχνες από την μία κρύβει την τεχνολογική τους φύση και από την άλλη κρύβει το γεγονός πως οι μηχανές μας είναι το ίδιο αυθαίρετες εκφράσεις απόψεων όσο ένα μυθιστόρημα.

2. Σαν εργαλείο ο κάθε πολιτισμός μπορεί να κριθεί με βάση το κριτήριο που έχουμε για όλα τα εργαλεία, που είναι πολύ απλά αν κάνει την δουλειά του. Δουλειά του είναι να υπηρετεί τους σκοπούς του ανθρώπου φυσικά αλλά ποιός είναι ο σκοπός του ανθρώπου; Ποιά είναι η φύση του; Ποιά είναι η φύση του κόσμου του;

3. Επειδή ο δυτικός Πολιτισμός έδωσε ξόβαρες απαντήσεις στα θεμελιώδη ερωτήματα, υπηρετεί ξόβαρα και το σκοπό του. Ο άνθρωπος εσωτερικά υπανάπτυκτος ασφυχτυά κάτω από ένα βουνό πληροφορίας και διευκολύνσεων.

4. Έστω πως σκοπός της ζωής του ανθρώπου είναι η Αγάπη. (Θυμήθηκα την Οχτάνα Εμπειρίκου) Αυτό σημαίνει πως ο πολιτισμός μας καλείται να υπηρετήσει ένα στόχο που δεν καταλαβαίνει.